Rozdział 10

-Wiesz, Sel mam pytanie- zaczął tajemniczo Dean.

-O co chodzi Dean? -zapytałam, kiedy po dłuższej chwili chłopak nic nie mówił.

-Nie, już nie ważne- odpowiedział, jakby lekko zestresowany.

-No powiedz. - Nalegałam.

-Powiedziałem, że już nie ważne, nie rozumiesz?! -  krzyknął

-Ja... - zaczęłam

-Dobra, ja idę, cześć - Powiedział i wzbił się w powietrze. Zastanawiałam się o co mu mogło chodzić, no bo kto zaczyna pytanie, nie kończy go i ucieka? Przecież mógł zostać i powiedzieć, że nie chce o tym rozmawiać, albo że nie było to ważne. No ale z drugiej strony ja mogłam też nie nalegać. Ale czemu zareagował tak agresywnie? W chwili gdy zaczął o tym pytaniu, wydawało mi się, że może ma wizję. Może coś zobaczył i się rozmyślił? Postanowiłam, że skończę już o tym myśleć. Ściągnęłam bluzę chłopaka z ramion i wzbiłam się w powietrze. Zimny wiatr drażnił moją skórę. Co chwilę moje ciało przebiegały ziemne dreszcze. Po kilku minutach byłam już w domu. Zmęczona tym całym dniem poszłam spać.

*rano*

Obudziłam się i o dziwo byłam bardzo wyspana. Wzięłam do ręki mój telefon i spojrzałam na godzinę. Nie dziwne, że się wyspałam. Była już 13:43. Wstałam z łóżka i zeszłam na dół przywitać się z rodzicami. Weszłam do ich sypialni i nikogo nie zastałam. Poszłam do kuchni i również nikogo nie było, ale na stole ujrzałam małą karteczkę. Wzięłam ją do ręki i przeczytałam.

"Pojechaliśmy do babci, ponieważ zachorowała. Nie chciałam Cię budzić, bo wyglądałaś na zmęczoną. Wrócimy wieczorem. W lodówce masz obiad ;)

Mama"

Czyli mam całą chatę dla siebie. Co by tu porobić? Już wiem! Zadzwonię do Alex niech do mnie przyjdzie. Wbiegłam na górę. Postanowiłam, że zanim zadzwonię przebiorę się w normalne ubranie, bo przecież nie będę paradować w piżamie. Ubrałam się w TO i już chciałam wziąć mój telefon żeby zadzwonić gdy poczułam czyjąś rękę na swoim ramieniu.
-Hejka - Odwróciłam się i zobaczyła Alice.
-Przestraszyłaś mnie Alice. Co wy macie z tym wchodzeniem przez okno? - Powiedziałam, a Alice się zaśmiała.
-To jest proste i efektowne.
-Ale wiesz, że ja mam też drzwi. - Westchnęłam - No dobrze. To o co chodzi?
-Idziemy.
-Ale gdzie? - Spojrzałam pytająco na dziewczynę.
-Chodź ze mną to się dowiesz. - Odpowiedziała z tajemniczym uśmiechem.
-Dobra, ale wychodzimy drzwiami. - Powiedziałam i wyszłam z pokoju.
-Skoro tak wolisz. - Udała się za mną w stronę drzwi wyjściowych. Zamknęłam je na klucz i spojrzałam na Alice.
-Lecimy? - Zapytałam
-Tak, na plaże.
-Na plażę? A co tam niby takiego ciekawego?
Bo co niby aż tak ważnego jest na plaży, że muszę z nią tam lecieć? Denerwuje mnie trochę to, że nie może mi powiedzieć tylko musi być taka tajemnicza. No cóż zaraz wszystkiego się dowiem.
-Za dużo pytań zadajesz. - Zaśmiała się. - Jak już tam będziemy to dowiesz się wszystkiego.
-Dobra to lecimy. Ty przodem.
Dziewczyna wzleciała w górę, a ja leciałam tuż za nią. Zastanawiałam się co takiego chce mi pokazać. Plaża była niedaleko gdy byłyśmy na miejscu Alice nie odzywała się tylko szła w kierunku dużego drzewa.
-Alice! - Krzyknęłam, ale nie zareagowała i szła dalej. - No weź poczekaj na mnie. Gdzie ty idziesz? - Dziewczyna ciągle szła aż w końcu zatrzymała się przed tym drzewem.
-Jesteśmy - Odwróciła się i spojrzała na mnie.
- Niby gdzie? Chciałaś mi pokazać drzewo? - Spojrzałam na nią dziwnym wzrokiem, a ona zaśmiała się.
Mogłam teraz siedzieć w domu z Alex, ale nie... Oglądam sobie drzewo.
-Patrz. - Powiedziała i zdjęła z szyi swój naszyjnik przedstawiający klucz z małymi skrzydełkami. Przyłożyła go do pnia, odsunęła się kawałek i spojrzała na mnie. Nie wiedziałam w ogóle o co chodzi. Patrzyłam tylko to na Alice to na to drzewo. W końcu kluczyk zaczął się świecić a zaraz po tym na drzewie robiła się coraz większa świetlista plama. Odsunęłam się trochę. Alice to zobaczyła, uśmiechnęła się do mnie i od razu chwyciła moją dłoń prowadząc mnie w kierunku tego światła.
-Ej, czekaj - Zatrzymałam się. - Co to jest?
-To przejście.
-Dokąd?
-Do świata aniołów. - Odpowiedziała i zaraz potem weszłyśmy w to oślepiające światło. Zamknęłam oczy, a gdy już nie czułam tak oślepiającego światła otworzyłam je. Przez chwilę widziałam tylko biel, ale zaraz potem moim oczom ukazało się dużo ludzi, a raczej aniołów. Wszędzie były tylko anioły. Było tu tak jak w normalnym świecie tylko tak bardziej... biało i zamiast różnokolorowo ubranych ludzi były tu ubrane na biało anioły. Spojrzałam na Alice i zobaczyłam, że jej ciuchy zmieniły się w białą sukienkę. Spojrzałam w dół i okazało się, że moje ciuchy również zamieniły się w śliczną białą sukienkę. To było trochę dziwne. Stałam tak i patrzyłam się na to wszystko przez dobre kilka minut aż poczułam, że ktoś mnie szturcha.
-Podoba Ci się? - Zapytała Alice.
-Cudownie. - Odpowiedziałam tylko, bo nic więcej nie mogłam z siebie wydusić.
-Chodź oprowadzę Cię - Zaproponowała i pociągnęła mnie za rękę żebym poszła za nią. Pokazywała mi wszystko i poznałam kilku nowych aniołów. Pokazała mi miejsce gdzie anioły obserwują dobrych ludzi i tam sprawdzają czy nadają się na anioły. I także takie miejsce gdzie obserwują tych złych ludzi i wysyłają im na pomoc jakiegoś anioła, który przez jakiś czas próbuje zmienić złego człowieka w dobrego. Świat aniołów jest niesamowitym miejscem i nigdy bym nie pomyślała, że istnieje coś takiego. Nasza wycieczka trwała dobrych kilka godzin i już zaczęły boleć mnie nogi.
-Trochę się zmęczyłam. - Powiedziałam do Alice.
-A wiesz, że ja też. Chodźmy na kawę. - Zaproponowała.
-Dobry pomysł. - Uśmiechnęłam się i poszłam za Alice. Usiadłam przy stoliku i czekałam aż Alice przyniesie nam kawę. Nagle zauważyłam znajomą postać.
-Dean! - Krzyknęła gdy chłopak był już blisko i miałam pewność, że to on. Ostatnio widziałam go wczoraj i wtedy nie był w dobrym humorze. Mam nadzieję, że już mu przeszło.  Chłopak zobaczył mnie od razu do mnie podszedł i przytulił na powitanie. Czyli już mu przeszło.
-Widzę, że Alice pokazała Ci nasz świat. Jak Ci się podoba?
-Tu jest na prawdę niesamowicie. To wszystko co te anioły tu robią jest cudowne. No łał, aż brak mi słów żeby to opisać. - Powiedziałam z emocjami.
Dean uśmiechnął się i spojrzał mi w oczy.
-Jesteś taka pełna życia i zarażasz tym wszystkich dookoła.
-Haha, dzięki - Uśmiechnęłam się i spojrzałam w dół.
-O hej Dean. - Usłyszałam głos Alice.
-Cześć - Przywitał się Dean.
-Proszę to twoja kawa. - Podała mi kubek. - Wiesz, jest taki mały problem i ja muszę iść pomóc kilku aniołom, ale Dean się tobą zaopiekuję.
-No dobrze, ale ja nie potrzebuję opieki. - Zaśmiałam się.
Alice tylko przytuliła mnie na pożegnanie i szybko zniknęła gdzieś w tłumie aniołów. Bycie aniołem ma też swoje wady. Właściwie zaletą jest tylko to, że można latać. A no i jeszcze te śliczne sukienki, a mężczyźni mają takie białe garniturki.
-To ja już chyba pójdę do domu. - Wstałam z krzesła, a Dean zrobił to samo.
-To ja Cię odprowadzę. - Zaproponował.
-Ale nie musisz. Masz na pewno wiele spraw na głowie.
-Ale ja chcę. A zresztą i tak nie mam nic innego do roboty.
-No dobrze. W takim razie chodźmy, ale ty prowadzisz, bo ja nie wiem gdzie jest wyjście.
-A no właśnie. Masz już swój naszyjnik? - Zapytał
-Ale jaki naszyjnik?
-Naszyjnik, czyli klucz otwierający wejście tu. No wiesz taki, którym Alice otworzyła drzwi w drzewie. Dzięki niemu można też stąd wyjść. Zaraz pójdę po niego dla Ciebie.
-Okej, zaczekam tu. - Usiadłam z powrotem na krześle i dokończyłam moją kawę, a po chwili Dean już wrócił. - Ale szybko. - Powiedziałam i podeszłam do niego.
-To niedaleko. Odwróć się to Ci go założę.
Tak zrobiłam. Dean założył mi naszyjnik, a gdy tylko go zapiął mały kluczyk ze skrzydełkami zabłysnął na mojej szyi na chwilę.
-Teraz musisz tylko go dotknąć i wykonać taki ruch i wtedy się stąd wydostaniesz. - Powiedział i chwycił swój naszyjnik i zrobił nim małe kółeczko po czym zniknął w kłębie białego dymu. Zrobiłam to samo i za chwilę poczułam tylko lekkie szarpnięcie i ból. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, że leżę na ziemi obok tego drzewa. Nad sobą zobaczyłam Dean'a, który zaczął się ze mnie śmiać.
-A może byś mi tak pomógł?
-Przepraszam, już. - Podał mi rękę i pomógł wstać z ziemi.
-Ałła, moje plecy. - Powiedziałam i zaczęłam gładzić bolące miejsce.
-Za pierwszym razem też się wywaliłem. -Zaśmiał się. - Mocno boli?
-Nie, tylko trochę. Możemy już iść.
-Okej. Lecimy czy pieszo?
-Wolałabym się przejść. To przecież blisko.
-No jak wolisz, ale moglibyśmy też polecieć, a potem wejść do Ciebie przez okno. Ja lubię wchodzić przez okno.
-Zauważyłam, ale zaczynam się Ciebie trochę bać.
-Nie ma czego, przecież jestem jak aniołek. - Powiedział i oboje się zaśmieliśmy.
-A o co Ci wczoraj chodziło? Byłeś radosny, a później nagle taki zdenerwowany. - Postanowiłam, że o to zapytam, bo nie dawało mi to spokoju. Zauważyłam jak twarz Dean'a znów robi się poważna.
-Ale to na prawdę nie ważne. Drobnostka. - Odpowiedział spuszczając wzrok.
-Skoro drobnostka to możesz mi powiedzieć.
-Nie. - Odpowiedział stanowczo.
-Dobra, nie będę nalegać. Nie chcę żeby Ci coś znowu odwaliło. - Powiedziałam i zaczęłam iść szybciej.
-Nooo Sel, poczekaj. - Dean chwycił mnie za ramię i odwrócił do siebie.
-Sel! - Usłyszałam nagle znajomy głos za swoimi plecami. Nie, błagam żeby to tylko nie był Harry. Odwróciłam się i zobaczyłam właśnie jego.
-Cześć Sel, właśnie do Ciebie szedłem, bo chciałem się zapytać czy gdzieś razem wyskoczymy. - Przerwał na chwilę. - O hej, jestem Harry. - Spojrzał na Dean'a i podał mu swoją dłoń.
-Dean- Przedstawił się i uścisnął dłoń Harry'ego.
-Jakiś twój znajomy? - Skierował pytanie do mnie.
-Nie, bo... emm... Dean to mój chłopak. - Powiedziałam na wydechu i spojrzałam na Dean'a. Wyglądał na trochę zmieszanego. Za to Harry od razu posmutniał.

-Ah, rozumiem... To ja już pójdę. - Powiedział i odszedł szybkim krokiem i po chwili zniknął za zakrętem. Złapałam się za głowę. Czy ja zawszę muszę tak namieszać. Weszłam szybko do swojego domu i usłyszałam za sobą krzyk Dean'a, ale to zignorowałam i weszłam do swojego pokoju. Wiedziałam, że Dean zaraz tu wejdzie przez okno. Nie myliłam się już po chwili siedział obok mnie.
-Dzięki Dean, że nie zaprzeczyłeś czy coś.
-Nie ma za co Sel, ale po co to zrobiłaś?
-Może Harry zrozumie, że nie może się ze mną spotykać.
-Ja myślę, że i tak nie da za wygraną.
-To się okaże.
Siedzieliśmy chwilę w ciszy gdy Dean wstał.
-Idziesz już? -  Zapytałam i stanęłam niedaleko chłopaka.
-Tak. Już późno.
-Okej. Jeszcze raz dziękuje. Jesteś dobrym przyjacielem. - Spojrzałam na niego, a jego wyraz twarzy zrobił się dość poważny i jakby trochę smutny.
-Chciałbym być kimś więcej Sel. - Jego słowa mnie zamurowały. Stałam i patrzyłam się na niego, a on lekko się zbliżył. - Wiem, że ty też tego chcesz, ale nie dopuszczasz do siebie tej myśli. - Pogładził ręką mój policzek i zaczął się zbliżać. Był coraz bliżej mnie. Już czułam jego oddech na swoich ustach.

10 KOM = NEXT ;*